Autori SKENDER BRAKA Më grishte çapkënllëku yt prej vajze lozanjare. Ndaj frymëthërrmuar ngado të ndiqja çmëndurisht. Prej diegies përvëluar...
Autori SKENDER BRAKA
Më grishte çapkënllëku yt prej vajze lozanjare. Ndaj frymëthërrmuar ngado të ndiqja çmëndurisht. Prej diegies përvëluar, për të patur gjithmonë pranë. Si pupël e çngjyrosur i vërtitesha ajërit vazhdimisht.
Kështu nisi meduza ime, o tirania e vogël përvlimtare. Një ditë viktimë i mbeta shikim tënd të heshur, djallëzor. Si rob iu dorzova thëthitjes së syve të tu prej nazemadhe. Më të bukurin tingull të quajta, midis tingujve qiellor.
Në lirishtën e qetë ku veç hëna n’a vështronte. Të dy fillikat, si ëngjëj të pashkës së trandafiltë. Përmes lutjesh të pëjetëshme të burimeve ujore. Nën zjarre ngrice, ne shkrinim e tresnim dashurit.
Ndodhi që mes flokëve të lëshuar krahve përmarrishëm. Gjer tek gjinjët e ndulkët të humbisja i përhumbur. Veç nesh në lirishtë s’ish kërkush atij çasti të magjishëm. Dhe kërcëllimës së lehtë të degëve gjethe shkundur.
Në mënyrën tënde të fshehtë, si notë e parrokëshme. Kur fytyrat në një të vetëme humbisnin në thëthitje. Ne të etur ndiheshim, grishur prej të njëjtës dashuri. Gjersa nata gjithçka tonën shndërronte në tmerrisje.
COMMENTS